رویکرد روانشناسی مثبت یک رویکرد تجویزی است. از مراجع خواسته می‌شود تا در مورد نقاط و ویژگی های مثبت خود بیاندیشد و آن ها را یاداشت کند. اصل عقلانی نظری در این نکته نهفته است که با استفاده از نقاط قوت فرد می تواند حس مالکیت و اعتباربخشی را در استفاده آن ها افزایش دهد. زیرا فرد ذاتا احساس می کند که چگونگی استفاده از آن ها را آموخته است و باید بر طبق آن ها عمل کند.
بنابراین استفاده از نقاط قوت ممتاز در شخص مطابق با علایق و ارزشهای ذاتی او می باشد. می توان فهمید که چگونه این نقاط قوت ممتاز شخصی می توانند نمودی از گرایش های شکوفا شده فرد باشند. آن ها کاملا با فرد هماهنگی دارند و ما باید از نقاط قوت استفاده کنیم و به صورت فطری عمل نماییم و به هدف خود برسیم. بعلاوه (پترسون و سلیگمن (2005) معتقدند استفاده از نقاط قوت می تواند نتایج محسوسی، مانند: بهزیستی ذهنی، صلاحیت، کارآئی، مهارت، سلامت روان و شبکه اجتماعی غنی را در پی داشته باشد. از این رو استفاده اشخاص از این نقاط قوت موجب کمک به ارتقاء نیازهای روان شناختی اساسی و بهزیستی از قبیل: صلاحیت، خودمختاری- پیوندگرائی و عزت نفس می‌شود. بنابراین استفاده از این نقاط قوت بعنوان یک سپر حفاظتی در برابر بیماری روانی عمل می کند(سلیگمن ، 2005).
روانشناسان مثبت گرا بر این باورند، افرادی که فشار روانی زیادی را متحمل می شوند در زندگی شان به دنبال تسکین درد و رنج و پریشانی هستند. آنها علاوه بر کمتر کردن غم و نگرانی در پی رضایت مندی و خشنودی بیشتر در زندگی هستند، آنها به دنبال ساخت نقاط قوت هستند. روانشناسان مثبت گرا از طریق پرورش هیجانات و ثبت و تقویت نقاط قوت انسانی می توانند به کاهش درد و رنج، خنثی سازی علل ریشه ای آن کمک کنند (بزاز،1393).
